در سکوت، در کرانه ى همهمه ى ذهن، در تماشاى محض...
همه چیز در این سکون، چه زیبا هیچ مى شود
و حضور محسوس جریان نظم مقدسِ هستى چه باشکوه با هر تقلایى
آشوب مىشود
در آبى کهکشان ها، در رنگ هاى ناب نبولاها، ستاره هاى زنده و مرده،
در رویش گیاه از سیاهى خاك، در پستى و بلندى هاى زمینمان، در هر
واقعیتى، در همه چیز و هیچ چیز… به تماشا نشسته ام... شفاف
مىشوم
هندسه ى مقدس را جشن مى گیرم... به تماشا مى نشینم... نقش
مى زنم
خطوط مرا با خود مى برد، همچون طرح هاى ماندالا، در غیابِ " من"،
طرح و رنگ، خود، آن جاست
پس چشم هایت را کاملا باز نگه دار، دستت را به من بده… در این
کرانه، بى کرانگى را شاهد باش
...
...
.
.
.